Bila je supruga slavnog ruskog generala Bagrationa, ali broj njenih ljubavnika do danas nije tačno utvrđen. Tako je u isto vrijeme dijelila postelju i sa ruskim carem Aleksandrom i sa najvećim austrijskim diplomatom tog doba knezom Meternihom. Njenom ljepotom bili su opčinjeni i Gete i Stendal i Viktor Igo. Kretala se Evropom u posebno opremljenim kočijama pa je stekla nadimak „putujuća princeza“. Zbog haljina koje su više otkrivale nego pokrivale, zvali su je i „lijepi nagi anđeo“.

Katarina Skavronskaja rođena je u Napulju 1783. godine, u domu ruskog diplomate Pavla Skavronskog, zaljubljenika u muziku. Obrazovanje je stekla na dvoru Katarine Velike nakon čega je kao dvorska dama bila u službi carice Marije Fjodorovne. Hiroviti ruski car Pavle I načuo je da se general Petar Bagration zagledao u zanosnu Katarinu pa je naprečac donio odluku o njihovom vjenčanju. Kako se carska ne poriče, par se vjenčao u septembru 1800. nedaleko od Sankt Petersburga. Niko od zvanica nije im predviđao lijepu i sretnu budućnost.

Pet godina kasnije, Katarina je napustila i muža i Rusiju i započela svoje veliko putovanje. Specijalno uređene kočije (sa udobnim krevetom) krcate prtljagom nosile su je kroz niz evropskih zemalja. Gdje god da se pojavila, Katarina je bila glavna vijest. Britanski diplomata i premijer lord Palmerston u memoarima je zapisao da je lijepa Ruskinja plavih očiju „providnim i uskim bijelim haljinama“ sve oko sebe ostavljala bez daha. Niz savremenika opisuje njeno lice kao anđeosko.

Nesretni Bagration bez prestanka je pisao duga i molećiva pisma. Preklinjao je Katarinu da se vrati kući. Bez uspjeha. Ona je svoje odsustvo pravdala „zdravstvenim razlozima“ i nizala ugledne i moćne ljubavnike, između ostalih njemačkog diplomatu Fridriha fon Šulenberga i britanskog markiza Čarlsa Stjuarta. I kada su vijesti o njenim avanturama stigle do Rusije, Bagration nije dopustio svom okruženju da o Katarini kaže makar jednu ružnu riječ. Uredno je plaćao sve njene basnoslovne račune sa putovanja i strpljivo čekao.

Kada je njemački pisac Johan Volfgang Gete sreo Katarinu u Karlsbadu i ostao očaran njenim izgledom, ona je već započela novu romansu sa pruskim princem Ferdinandom koji će ubrzo izgubiti glavu u boju kod Salfelda. Nakon njegove pogibije, Katarina se skrasila u Beču, gdje je ubrzo zavela uticajnog Klemensa fon Meterniha kojem će 1810. roditi i kćerku. Dvije godine kasnije, u krvavom boju kod Borodina, general Bagration je smrtno ranjen. Među njegovim ličnim stvarima pronađen je mali portret voljene žene. Intervencijom i dekretom ruskog cara, kćer Katarine i austrijskog ministra Meterniha biće proglašena – djetetom palog generala.

Na velikom Bečkom kongresu 1815, skupu koji je oblikovao sudbinu Evrope, Katarina je opet u prvom planu. Za nju se priča da posjeduje više dragocjenih informacija od mnogih državnika. Iza zatvorenih vrata provodi vrijeme kako sa ruskim carem tako i sa austrijskim šefom diplomatije. U čast cara Aleksandra, svog intimnog prijatelja, organizuje i veliki bal o kojem se dugo pričalo. Iste godine seli se u Pariz pa i tamo u svom salonu okuplja najuglednije goste.

Francuska tajna policija bez prestanka motri na damu “poznatu po političkom uticaju i koketeriji”. U jednom od izvještaja tako stoji da su njenu raskošnu vilu u sitni sat napustila dvojica Poljaka, nakon čega se jedan od njih, grof Stanislas Potocki, ponovo vratio kod Katarine”, uz napomenu da se takve epizode – “često ponavljaju”. Lijepa Ruskinja vodila je buran život i u narednih 15 godina, a onda se u januaru 1830. udala za petnaest godina mlađeg britanskog diplomatu. Nakon nekoliko godina, par se sporazumno rastao.

Godine 1838. Katarinu je zadesio i ozbiljan dobitak. Naslijedila je izuzetnu kolekciju nakita u kojoj se nalazio i dijamant od sto karata koji je carica Katarina Velika podarila Grigoriju Potemkinu nakon što je zauzeo Krim. Kako bi nastavila sa lagodnim životom i putovanjima, dio nakita je prodala. Tako je Potemkinov dijamant kupio Napoleon III, kao vjenčani dar svojoj izabranici.

“Putujuća princeza” preminula je baš na putu, tokom posjete Veneciji u junu 1857. godine, gdje je i sahranjena. Oni koji su je vidjeli pred kraj života pričali su da je bila jednako elegantna kao i decenijama ranije kada je očaravala evropske plemiće i državnike. Njen nakit se i vijek kasnije pojavljivao na evropskim aukcijama.