Jugosloveni su tog četvrtka 24. oktobra 1940, sa velikom pažnjom čitali dnevne novine. Dva dana ranije kod Borova se srušio putnički avion, a u nesreći je poginulo 7 osoba, tri člana posade i četvoro putnika. Bila je to druga avionska katastrofa na tlu Jugoslavije za kratko vrijeme. Tačno dva mjeseca ranije, drugi avion kompanije Aero-put, prvog jugoslovenskog preduzeća za civilni saobraćaj, srušio se na Velebitu.

Dvomotorni avion Lokid koji je saobraćao na liniji Beograd-Zagreb pao je svega par minuta nakon polijetanja sa aerodroma u Borovu. TOMA MAKSIMOVIĆ, direktor kompanije Bata, u posljednjem trenutku odlučio je da ne nastavi put za Zagreb i tako izbjegao tragediju. U nesreći su poginuli putnici ELIZABETA GERVIGS iz Berlina, MIRJANA VINKLER iz Osijeka, Grk DUMA TEMISTOKLE i Bečlija RUDOLF MOZER. Živote su izgubili i pilot OTMAR KREPEL, radiotelegrafista LJUDEVIT ANTONOVIĆ i kopilot EVGENIJE BACIĆ, koji je u Aero-put stigao godinu dana ranije sa mjesta činovnika Državne hipotekarne banke. Bacić je, inače, bio sin ratnog heroja pukovnika ŽIVOJINA BACIĆA koji je u novembru 1914. poginuo kod Ljiga, nakon što je jedinica pod njegovom komandom odbila jedanaest juriša austrijskih snaga.

U Evropi zahvaćenoj ratom, avijatičari su gotovo svakodnevno punili novinske stupce. Tako je i jugoslovenska štampa prenijela saopštenje njemačke Vrhovne komande da je već slavni pilot VERNER MOLDERS u srijedu 23. oktobra oborio tri engleska aviona i tako stigao do brojke od 51 uništene neprijateljske letjelice. Molders koji je svega pet godina ranije – kao nesposoban za letenje – odbijen za prijem u Luftvafe, postaće jedan od najpoznatijih asova Drugog svjetskog rata. Postigao je stotinu vazdušnih pobjeda (prvi u istoriji) i unaprijeđen u čin generala sa 28 godina, a zbog popularnosti mu je HERMAN GERING zabranio borbene zadatke. Poginuo je u avionskoj nesreći u novembru 1941. godine.

Na stranicama Politike zasluženu pažnju dobio je ADEM TRTOVAC iz sela Požega kod Novog Pazara. On je potpuno sam na površini od deset hektara “posadio sve moguće vrste jabuka za koje je čuo i koje su kod nas uopšte poznate”. Izvještač beogradskog lista piše da je pravo uživanje posmatrati red i tačnost u Ademovom voćnjaku. Drvoredi jabuka bili su pravi kao pod konac, a sve je ličilo na uređen park. Adem je ispričao da se u podizanje voćnjaka upustio “pod stare dane” te da je zbog toga bio predmet podsmijeha.

“U početku, svet mi se smejao i niko nije verovao u moj uspeh. Pa i ja sam računao da je ovo samo pokušaj dok nisam uvideo da rad i samo rad može sve stvoriti”, kazao je Trtovac. Te jeseni ovaj vrijedni voćar od jabuka je zaradio više od 200 hiljada tadašnjih dinara. Poređenja radi, istog dana kada je objavljena priča o Trtovcu, u malim oglasima na prodaju je nuđena limuzina Mercedes 170 “najnovijeg tipa”, po cijeni od 45.000 dinara.

Nekoliko mjeseci prije početka jugoslovenske ratne katastrofe, rekordne prinose ostvarili su i hercegovački proizvođači duhana. U Trebinju je tako očekivano oko 45 vagona, a “s obzirom na poskupljenje svih drugih proizvoda”, uzgajivači su se nadali da će i za duhan otkupna cijena biti znatno veća. U Višegradu je, pak, zbog oskudice organizovan Odbor za ishranu stanovništva na čelu sa MURATOM ČENGIĆEM, predsjednikom opštine. U Crnoj Gori je najavljeno skoro puštanje u saobraćaj gvozdenog mosta na Morači koji će “znatno skratiti put Podgorica-Cetinje”.

Sportska vijest dana bilo je povlačenje BOŠKA SIMONOVIĆA sa mjesta “saveznog kapitena” jugoslovenskog fudbalskog saveza. On je, piše Politika, “sastavio skoro pedeset državnih timova i za njegovo ime vezani su najveći fudbalski uspesi”. Simonović je izabrao i tim koji je učestvovao na Svjetskom prvenstvu 1930. u Montevideu kada je Jugoslavija stigla do polufinala.

“Ne bismo bili iskreni kada ne bismo priznali da smatramo da je povlačenje Boška Simonovića korisno po državni tim. Ukazala se potreba za novom ličnošću koja bi funkciju saveznog kapitena obavljala energičnije, sa savremenijim idejama i sa drugačijim gledištima nego što ih je on ispoljavao”, stoji u komentaru LJUBOMIRA VUKADINOVIĆA, tadašnjeg urednika sportske rubrike i jednog od prvih profesionalnih sportskih novinara na tlu Jugoslavije.

Na stranicama malih oglasa beogradskog dnevnika tog oktobarskog dana 1940. odvijale su se prave drame. Žandarmerijski narednik ALEKSANDAR NIKOLIĆ javno je pozvao svoju suprugu Ljubinku “koja je otišla neznano kuda” da se u roku od dva dana vrati kući. U suprotnom, upozorio je Nikolić, “nikakve njene dugove ne plaćam”. Malo duži rok za povratak (tri dana) ženi koja ga je “napustila bez razloga” dao je mesar MILORAD STANISAVLJEVIĆ. Svoje kćerke Katice koja je, kako piše, sedam dana ranije “odbegla od kuće”, javno se “zanavek odrekao” ĐOKA ANTONIJEV iz Pančeva.

Tajanstveni preduzetnik tražio je “finansijera ili tajnog ortaka” za prvoklasni restoran, pri čemu je prvenstvo davao – Jevrejima. Konkretnu ponudu uputio je i jedan nezaposleni Jugosloven: “Onom ko mi nađe državnu službu dajem tri hiljade dinara”.