Te nedjelje, 23. januara 1938, predsjednik vlade MILAN STOJADINOVIĆ krenuo je na put kući, nakon višednevne posjete Njemačkoj. Stojadinović je u Berlinu razgovarao sa vođom Rajha ADOLFOM HITLEROM, posjetio industrijske centre u Rurskoj oblasti te bio počasni gost na otvaranju arhitektonske izložbe u Minhenu. Izvještač Politike ističe da je jugoslovenski premijer svuda dočekan veoma srdačno.

“U Minhenu je dr Stojadinović upoznao duh i organizaciju Hitlerovske partije, koja je duh i organizacija današnje Nemačke. Gostu iz Jugoslavije, u kome zvanična Nemačka gleda važnog političkog prijatelja, nacionalsocijalistička partija je ukazala vanredno toplo gostoprimstvo”.

U svim pravoslavnim hramovima, dan ranije održan je šestomjesečni pomen patrijarhu VARNAVI. Nakon pomena u crkvi Svetog Save na Vračaru, “grupa mladih, većinom levičarski nastrojenih ljudi” pokušala je u centru Beograda da organizuje demonstracije protiv vlade, ali je u tome spriječena “blagovremenom intervencijom vlasti”.

Beogradski dnevni list opaža da se u prestoničkim kafanama više ne može čuti dobra muzika već se “razležu paklena lupa i dreka” dok pjevačice vrište “kao da ih neko kolje”.

“Vrišti pevačica, dreče za njom u glas i Cigani, skiče violine i tutnji bubanj kao topovi da pucaju…Uzalud pokušavate da molite muziku da lakše sve to izvodi. Neće ni da čuju Cigani za vašu primedbu. Čak šta više oni vam poručuju da se to tako sviraju ‘naše stvari’ a da pevačica mora da peva jako da bi nadvikala larmu u kafani”.

Za SLAVKA PERIĆA, mladog krojačkog radnika iz Požarevca, raspršili su se snovi o filmskoj karijeri pa se tim povodom požalio novinarima. Perić je, naime, čuvši da se u Splitu, u njemačkoj produkciji, snima film “Nemogući gospodin Pit” pješice krenuo na more i nekako stigao do tada čuvenog režisera HARIJA PILA. Ovaj mu je rekao da za njega ne može da učini ništa više do da ga primi – kao statistu. Tako je i bilo pa je Perić dobio honorar kojim je barem mogao da se kući vrati vozom. “Svakom omladincu mogu da savetujem da se ne zanosi ovakvim ili sličnim stvarima da ga ne bi postigla ista sudbina kao i mene”, rekao je ovaj mladi krojač.

Jedan drugi mladić, petnaestogodišnji MILOŠ MARČETA iz Sanskog Mosta, privukao je tog januara pažnju javnosti jer je obišao čitavu Jugoslaviju i to “putujući vozom bez karte, kačeći se pozadi automobila, a katkad i pešice”. Miloš je 1935. pobjegao od kuće i u naredne tri godine obišao sve veće jugoslovenske gradove. Konačno je priveden u Kosovskoj Mitrovici, a zatim sproveden kući u Sanski Most. No, ovaj dječak je odmah spremno najavio da će ponovo krenuti na put “čim otopli”.

Čuveni pjesnik i boem TIN UJEVIĆ tih je zimskih dana 1938. godine postao stanovnik Splita gdje se smjestio “u jednoj skromnoj sobici, na trećem spratu stare građevine”. Novinar Politike opaža da bi Ujević u grad na moru “došao bez prebijene pare” da mu Srpska književna zadruga nije isplatila deset hiljada dinara za zbirku pjesama. Splićani su pjesnika svakog dana mogli sresti u nekoj od kafana i dobro se znalo “u koje je vreme dana na jednom mestu, a kada na drugom”.

U rubrici mali oglasi, vrlo konkretan bio je brižni otac koji je za svoju mezimicu tražio najbolju priliku.

“Moju dvadesetogodišnju kćerku, jedinicu, naslednicu velikog poseda kao i odlično idućeg obrta, želim udati za savesnog i poštenog službenika žandarmerije. Samo podoficiri dolaze u obzir! Molim da se jave opširno, pod šifru Osigurana budućnost”.

Dražesna udovica stara 40 godina, sa priličnim imetkom od 3 miliona dinara, tražila je srodnu dušu posredstvom stranica Politike, a ljubavnu sreću tražio je i Rus “razvijena persona”, sa gotovinom i radnjom u Beogradu. Jugoslovenima su nuđena i čuda tehnike poput “centrale na vjetar” koja je stvarala dovoljno struje za radio aparat i osvjetljenje, ali i tablete za potenciju po cijeni od 110 dinara. Kupci, naravno, nisu morali da brinu za zle jezike jer se tablete “diskretno razašilju”.